Nasze pierwsze poszukiwania skrytek odbywały się w najbliższej okolicy. Między innymi odwiedziliśmy pobliską wioskę Ławicę. Dla nas to żadna nowość - jesteśmy tu bardzo często, ale dzięki rozwojowi geocachingu w naszej gminie, miejsce to zaczęli odwiedzać turyści z wielu regionów kraju, a także z pobliskich Czech :)
"Ławica (niem. Labitsch) – wieś sołecka w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie kłodzkim, w gminie Kłodzko. W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa wałbrzyskiego.
Ławica położona jest na granicy Kotliny Kłodzkiej i Gór Bardzkich w Sudetach, w południowo-zachodniej Polsce. Od Kłodzka, siedziby gminy i powiatu oddalona jest o 3,5 km na północ. Na zachodzie graniczy ze Ścinawicą, na północy z Podtyniem, Młynowem i Morzyszowem, na wschodzie z Boguszynem, a na południu z Kłodzkiem.
Według danych z 2008 r. wieś zajmowała obszar 4,82 km², co stanowiło 1,9% gminy Kłodzko.
Zabudowania wsi ciągną się luźnym łańcuchem wzdłuż krawędzi bardzo wysokiej, urwistej terasy na prawym brzegu Nysy Kłodzkiej, u południowo-zachodniego wlotu wlotu Przełomu Bardzkiego. Zabudowania Ławicy znajdują się na wysokości 280-320 m n.p.m., a wieś jest najniżej położoną wsią Kotliny Kłodzkiej, a co za tym idzie na całej ziemi kłodzkiej. Jej zabudowania ciągną się od ujścia Ścinawki na południu, aż po pierwsze zakole Przełomu Bardzkiego na północy, w coraz ciaśniejszej dolinie rzeki, na coraz bardziej stromym brzegu. [...]
Nazwa wsi Ławica pojawia się po raz pierwszy w dokumentach w 1337 r. w formie Lawicz. Ma ona pochodzenie wyraźnie słowiańskie i wskazuje na to, iż taki był charakter pierwotnej osady założonej w tym miejscu. Jest to nazwa typu topograficznego. W 1937 r. została ona zastąpiona przez niemiecką administrację nazistowską nazwąNeißenfels ze względu na swój zbyt słowiański charakter. [...]
Ławica zachowała bardzo interesujący układ przestrzenny wsi łańcuchowej, ciągnącej się wzdłuż biegu rzeki – Nysy Kłodzkiej. Do ważniejszych obiektów wpisanych do rejestru zabytków Narodowego Instytutu Dziedzictwa we wsi zaliczyć można:
- pałac – pochodzi z XVII w., przebudowany w 1880 r. Przy pałacu o cechach neorenesansowych i neobarokowych znajdują się duże zabudowania gospodarcze, dziedziniec i pozostałości parku.
inne zabytki:
- kaplica św. Anny – barokowa z XVIII w., była remontowana w 1974 r. Murowana, domkowa, ze skromnym frontonem, zwieńczona łukiem i z sygnaturką na dachu. Wewnątrz znajdują się drewniane, polichromowane figury z XVIII i XIX w. o cechach sztuki ludowej.
- hydroelektrownia przepływowa – powstała w latach 1921-1923 z przebudowy starego młyna wodnego, w którym umieszczono turbiny z 1914 r., a obok wzniesiono budynek rozdzielni i transformatora. Są to obiekty piętrowe, nakryte namiotowymi dachami. Budowla elektrowni ma konstrukcję ryglową. Do naszych czasów zachowały się urządzenia energetyczne i kontrolno-pomiarowe. Elektrownia posiada moc ok. 0,6 MW i pracuje do jako szczytowa, wspomagająca energetykę. [...]"
Na razie znaleźliśmy tutaj dwie skrytki - jeszcze wiele przed nami :)
Witaj Aniu.
OdpowiedzUsuńPałac, kaplicę i całą resztę chętnie bym zobaczył. Może bedzie jeszcze okazja.
Fajny taki wiatrak holenderski. Widuję je nieraz wczasie swoich wedrówek.
Pozdrawiam serdecznie.
Michał
Pałac i kaplicę pokażę w kolejnych notkach :)
UsuńUwielbiam wiatraki - są celem wielu moich wędrówek :)
Dziękuję :)
Można napisać jak w "Płomyczku": "A to ciekawe..."
OdpowiedzUsuńPozdrawiam cieplutko :)
Dziękuję :)
UsuńSprawdzałam i u nas w okolicy nie ma za wiele tych skrytek, a jak były, to już sprzed kilku lat i straciłam zapał do zabawy :).
OdpowiedzUsuńA Wam życzę dużo szczęścia w poszukiwaniach :).
Dziękujemy :) Sprawia nam to ogromną radość :)
Usuń